Veel mensen zoeken hun zelfvertrouwen buiten zichzelf. We denken: “Als anderen mij aardig vinden, als ze me waarderen, bevestigen, complimenteren… dán voel ik me goed genoeg.”
En eerlijk? Het geeft ook een kick, die bevestiging.
Heel even voel je je groter, sterker, zekerder.
Tot het volgende moment waarop iemand iets zegt wat je raakt.
Of waarop je genegeerd wordt. Of je afgewezen voelt.
En plots zakt je gevoel van eigenwaarde weer als een kaartenhuis in elkaar.
Externe bevestiging maakt je kwetsbaar
Als jouw gevoel van eigenwaarde afhankelijk is van anderen, blijf je constant op zoek.
Je past je aan. Je laat jezelf kleiner lijken. Je zegt ‘ja’ waar je ‘nee’ voelt.
Je lacht terwijl je eigenlijk iets heel anders ervaart.
Alles om te blijven voldoen. Alles om niet afgewezen te worden.
Maar elke keer dat je jezelf verlaat voor een ander, verlies je een stukje van je kracht.
Wat is zelfacceptatie écht?
Zelfacceptatie is niet trots zijn op je successen en alleen maar blij zijn met je ‘goede’ kanten.
Het is ook kunnen kijken naar de stukken in jezelf die je spannend vindt, waar je je misschien voor schaamt of die je hebt weggestopt.
Het is kunnen zeggen:
“Ja, ook dát ben ik. En ik ben nog steeds oké.”
Zelfacceptatie betekent dat je weet wie je bent – inclusief je licht én je schaduw.
Dat je jezelf draagt, ook als je even niet voldoet aan wat anderen (of jijzelf) verwachten.
Mijn weg naar binnen
Ik weet hoe verleidelijk het is om jezelf te meten aan de buitenwereld.
Jarenlang leefde ik vanuit de angst niet goed genoeg te zijn.
Als ik werd afgewezen, voelde dat niet alleen als een afwijzing van mijn gedrag – het voelde alsof ík als persoon niet voldeed.
Ik paste me aan, ik stelde mijn grenzen uit, ik gaf ruimte waar ik hem niet voelde.
En steeds weer liep ik mezelf voorbij.
Tot ik besefte:
De afwijzing van een ander is niet half zo pijnlijk als de afwijzing die ik mezelf elke dag geef.
Pas toen ik begon te zien dat ik mezelf niet volledig accepteerde, veranderde er iets.
Niet plotseling, niet perfect – maar beetje bij beetje.
Door te erkennen wie ik écht ben, en niet meer alleen de delen te laten zien waarvan ik dacht dat anderen ze leuk zouden vinden.
Door te voelen: ik ben goed, ook als niet iedereen dat ziet.
Wat verandert er als je jezelf accepteert?
- Je voelt niet meer de constante drang om jezelf te bewijzen.
- Kritiek raakt je minder diep, omdat jouw waarde niet meer afhankelijk is van andermans mening.
- Je maakt keuzes die werkelijk bij je passen, in plaats van keuzes die je ‘goedkeuring’ opleveren.
- Je relaties worden vrijer en gelijkwaardiger.
- Je voelt rust in plaats van voortdurende spanning over wie je zou moeten zijn.
Zelfacceptatie vraagt moed
Het vraagt lef om niet te wachten op de goedkeuring van anderen.
Om jezelf te dragen, ook als het even schuurt.
Om jezelf lief te hebben op de momenten dat je faalt, twijfelt of bang bent.
Zelfacceptatie betekent niet dat je stopt met groeien.
Het betekent dat je groeit vanuit liefde, niet vanuit tekort.
Dat je jezelf niet probeert te ‘repareren’, maar dat je vanuit eigenwaarde kiest voor ontwikkeling.
Slot
Zelfvertrouwen is geen cadeau dat je van anderen krijgt. Het is een kracht die jij jezelf geeft.
Niet morgen, als je perfect denkt te zijn. Niet pas als anderen je bevestigen.
Maar nu. Precies zoals je bent. En het begint met één stap: jezelf erkennen.
Jezelf dragen. Jezelf toestaan om helemaal jij te zijn.
